.
Vind het heel raar dat de mensen om ons heen nog steeds moeite hebben met de mannetjes uit elkaar te houden. Ze hebben toch echt allebei hun eigen toetje en gezicht uitdrukkingen. Moet altijd zo lachen als een papa van een vriendinnetje steevast zegt : “dag ALEXOFKOEN “ als hij ons tegenkomt. Die goede man ziet echt maar 1 kind en doet het dan maar op zijn eigen manier.
Ook de juf van groep 1 is maar wat blij als ze verschillend gekleed zijn. Deze juf probeert de jochies op hun eigen individu te behandelen. Bij het 10 minuten gesprek , schrijft ze dan ook op verschillende dagen haar bevindingen op. Maar ook dan blijken de dingen die opgeschreven zijn heel erg op elkaar te lijken .
Maar dat we een tweeling hebben is soms overduidelijk, ze kunnen elkaar soms niet uitstaan, maar o,wee als de een, een standje krijgt, dan staan ze pal bij elkaar en is degene die het standje uitdeelt gewoon “stom”. Samen zijn ze ziek, echt altijd. Samen de waterpokken, samen een beetje doof en dus op naar buisjes, samen doen ze alles, spelen, vechten, zwemmen, hetzelfde snoepje uitkiezen, liefst hetzelfde beleg op hun broodje, soms om gek van te worden. Hun mama probeert steevast om elk eigen kleren aan te trekken. Maar de wens is vaak dezelfde met als resultaat dat hun mama dan maar twee shirtjes koopt die alleen in kleur verschillen.
Als ze bij ons slapen gaat dat altijd goed, ach, ja bij opa en oma slapen willen ze maar al te graag. Maar als je dan heel erg droomt en dan wakker wordt en niet weet waar je bent , zoals vanavond onze Koen, ga je gewoon op de grond zitten om een potje te huilen, waarop Alex wakker wordt en gewoon naast Koen gaat zitten op de grond en lustig mee huilt!!!! Rare wezens zijn tweelingen! Ze zijn heel erg goed ingespeeld op elkaar, als Alex b.v. iets niet voor elkaar krijgt of het teveel moeite vind kosten, vraagt hij toch gewoon hulp aan broer Koen! Andersom is dat ook zo.
De zwemles gaat redelijk gelijk op, al kan Alex al wel tegelijkertijd zijn armen en benen bewegen en heeft Koen daar nu nog iets meer moeite mee, maar meestal is dat maar een paar dagen en dan lopen ze al weer gelijk op. Zo is dat gegaan met het leren lopen, steppen, fietsen, en al die moeilijke dingen die je als kind moet leren.
De oudere kinderen op school, die soms in de klas komen voorlezen, komen we vaak tegen in het dorp en dan is het steevast gezellig, ze hebben niet door dat ze altijd Alex en Koen in een adem noemen, maar een praatje maken ze altijd met onze mannen. Populair zijn ze dus nu al! Tweeling zijn heeft dus ook wel voordelen! Nu zijn de mannen natuurlijk ook heel sociaal en kunnen zich goed handhaven.
Al zien wij ook een andere kant, Alex kan namelijk best behoorlijk bazig en dominerend zijn, Koen kan heel boos worden als hij iets onrechtvaardig vind. of als de grote mensen niet zo goed snappen wat hij nu wil! Ze zijn wel heel erg veranderd sinds ze alle dagen naar school gaan. Ze groeien als kool en worden al echte schooljongens, met alle streken en rare woorden die je opsteekt als je op het schoolplein loopt. Soms zijn ze super stoer, maar ook erg aanhankelijk.
Ze willen ook altijd helpen, het liefst als het echte jongens dingen zijn zoals timmeren of zagen. Daar is opa dan voor. Maar ook de gewone dagelijkse huishoudelijke zaken vinden ze leuk. Dus soms helpen ze heel goed, soms hoor, want ze kunnen er samen ook een grote puinhoop van maken. Maar ja ze zijn dan ook nog maar kleuters en die moeten toch van alles ontdekken en wat is er dan niet mooier dan de keukenkast van oma waar allemaal leuke dingen in de kasten zijn te vinden. Waar je dan weer samen een enorm spel mee op touw zet. Want fantasie hebben ze allebei, en wat de een niet weet vult de ander wel aan.
Ze verschillen ook wel wat in gewicht, Alex is altijd al wat zwaarder dan Koen. De laatste keer dat mama hen gewogen heeft scheelde het toch 700 gram. In de lengte scheelt het niet veel ze zijn ongeveer wel even groot. Soms is de een iets langer, maar dat haalt de ander dan snel in.
Elke keer dat wij oppassen zien we wel nieuwe dingen, ze gaan ook zo hard. En nog steeds genieten wij met volle teugen van onze tweeling. Was het eerst alleen de verzorging, zo heel langzaam krijgen we echte persoontjes in huis die echt wel weten hoe ze het willen hebben en dan ook heel goed weten hoe ze hun zin kunnen krijgen. Als oma moet ik vaak lachen om hun uitdrukkingen en volzinnen die ze gebruiken. Ze worden wijs onze mannetjes. Al zijn ze al 4 jaar en 9 maanden, ze blijven gelukkig nog even onze kleine mannetjes, onze ALEX en KOEN
Ook de juf van groep 1 is maar wat blij als ze verschillend gekleed zijn. Deze juf probeert de jochies op hun eigen individu te behandelen. Bij het 10 minuten gesprek , schrijft ze dan ook op verschillende dagen haar bevindingen op. Maar ook dan blijken de dingen die opgeschreven zijn heel erg op elkaar te lijken .
Maar dat we een tweeling hebben is soms overduidelijk, ze kunnen elkaar soms niet uitstaan, maar o,wee als de een, een standje krijgt, dan staan ze pal bij elkaar en is degene die het standje uitdeelt gewoon “stom”. Samen zijn ze ziek, echt altijd. Samen de waterpokken, samen een beetje doof en dus op naar buisjes, samen doen ze alles, spelen, vechten, zwemmen, hetzelfde snoepje uitkiezen, liefst hetzelfde beleg op hun broodje, soms om gek van te worden. Hun mama probeert steevast om elk eigen kleren aan te trekken. Maar de wens is vaak dezelfde met als resultaat dat hun mama dan maar twee shirtjes koopt die alleen in kleur verschillen.
Als ze bij ons slapen gaat dat altijd goed, ach, ja bij opa en oma slapen willen ze maar al te graag. Maar als je dan heel erg droomt en dan wakker wordt en niet weet waar je bent , zoals vanavond onze Koen, ga je gewoon op de grond zitten om een potje te huilen, waarop Alex wakker wordt en gewoon naast Koen gaat zitten op de grond en lustig mee huilt!!!! Rare wezens zijn tweelingen! Ze zijn heel erg goed ingespeeld op elkaar, als Alex b.v. iets niet voor elkaar krijgt of het teveel moeite vind kosten, vraagt hij toch gewoon hulp aan broer Koen! Andersom is dat ook zo.
De zwemles gaat redelijk gelijk op, al kan Alex al wel tegelijkertijd zijn armen en benen bewegen en heeft Koen daar nu nog iets meer moeite mee, maar meestal is dat maar een paar dagen en dan lopen ze al weer gelijk op. Zo is dat gegaan met het leren lopen, steppen, fietsen, en al die moeilijke dingen die je als kind moet leren.
De oudere kinderen op school, die soms in de klas komen voorlezen, komen we vaak tegen in het dorp en dan is het steevast gezellig, ze hebben niet door dat ze altijd Alex en Koen in een adem noemen, maar een praatje maken ze altijd met onze mannen. Populair zijn ze dus nu al! Tweeling zijn heeft dus ook wel voordelen! Nu zijn de mannen natuurlijk ook heel sociaal en kunnen zich goed handhaven.
Al zien wij ook een andere kant, Alex kan namelijk best behoorlijk bazig en dominerend zijn, Koen kan heel boos worden als hij iets onrechtvaardig vind. of als de grote mensen niet zo goed snappen wat hij nu wil! Ze zijn wel heel erg veranderd sinds ze alle dagen naar school gaan. Ze groeien als kool en worden al echte schooljongens, met alle streken en rare woorden die je opsteekt als je op het schoolplein loopt. Soms zijn ze super stoer, maar ook erg aanhankelijk.
Ze willen ook altijd helpen, het liefst als het echte jongens dingen zijn zoals timmeren of zagen. Daar is opa dan voor. Maar ook de gewone dagelijkse huishoudelijke zaken vinden ze leuk. Dus soms helpen ze heel goed, soms hoor, want ze kunnen er samen ook een grote puinhoop van maken. Maar ja ze zijn dan ook nog maar kleuters en die moeten toch van alles ontdekken en wat is er dan niet mooier dan de keukenkast van oma waar allemaal leuke dingen in de kasten zijn te vinden. Waar je dan weer samen een enorm spel mee op touw zet. Want fantasie hebben ze allebei, en wat de een niet weet vult de ander wel aan.
Ze verschillen ook wel wat in gewicht, Alex is altijd al wat zwaarder dan Koen. De laatste keer dat mama hen gewogen heeft scheelde het toch 700 gram. In de lengte scheelt het niet veel ze zijn ongeveer wel even groot. Soms is de een iets langer, maar dat haalt de ander dan snel in.
Elke keer dat wij oppassen zien we wel nieuwe dingen, ze gaan ook zo hard. En nog steeds genieten wij met volle teugen van onze tweeling. Was het eerst alleen de verzorging, zo heel langzaam krijgen we echte persoontjes in huis die echt wel weten hoe ze het willen hebben en dan ook heel goed weten hoe ze hun zin kunnen krijgen. Als oma moet ik vaak lachen om hun uitdrukkingen en volzinnen die ze gebruiken. Ze worden wijs onze mannetjes. Al zijn ze al 4 jaar en 9 maanden, ze blijven gelukkig nog even onze kleine mannetjes, onze ALEX en KOEN
